بر سنگ قبر من بنويسيد

شيشه بود...

تنها از اين نظر كه سراپا شكسته بود.

بر سنگ قبر من بنويسيد

پاك بود...

چشمان او كه دائما از اشك شسته بود...!

اگر اي دوست تحمل بنمايي

همچو خاري كه شود همدم گل

باتو تا مرز شكفتن

با تو تا سبز شدن

آنطرف تر حتي...

با تو تا زرد شدن مي مانم             

يك جايي مي رسد كه...

انسان دست به خودكشي مي زند!

نه اينكه تيغ بردارد رگش را بزند.نه...!

قيد احساسش را مي زند...

غربت را نبايد درشهر غريب

يا.. 

در گمشدن لحظه هاي آشنا جستجو كرد. 

هروقت...

عزيزت نگاهش را به ديگري تعارف كرد. 

تو غريبي...!

خنده را معني به سرمستي نكن!

آنكه مي خندد غمش بي انتهاست......